لئامت

لئامت را به از خود نگذشتن در جایی که عادتاً مردم می‌گذرند معنا می‌کنم. شاید دقیق نباشد. مثلاً کودکی در خیابان از مردی که شلنگ آب را باز کرده و دم خانه شان را می‌شوید، می‌خواهد از آن آب بنوشد و آن مرد خودداری می‌کند. از نظر حقوقی و   

قانونی حق مرد است که درخواست کودک را بپذیرد یا نپذیرد؛ اما این از حق خود نگذشتن نزد مردم مذموم است. 

شاید اینطوری بگویم که لئامت خودداری از ایثارهای ناچیز است؛ ایثارهایی که معمولاً هزینه‌ای ندارند یا هزینهٔ بسیار کمی دارند.