۱۳۹۰ مهر ۳۰, شنبه

تسلی

خیلی زود پشیمان شدم. حتی ناسزا حقش است. وقتی حتی گفتگو با تو، دلم را تسلی نداد، توی این همه آدم، زنگ زدم بهش تا برایش بگویم و آه بکشد و یک چیزی بگوید و یک چیزی بشنوم. دوست مشترکمان بود.

دوباره برای خودت می گویمش.

هیچ نظری موجود نیست: